زندگی تلخ ترین خواب من است

خسته ام؛

خسته از این خواب بلند......

من کوله بار دردم کی قدمن بدآورد

دوباره خنجر از پشت دوباره دل کم آورد

من بی ستارگیمو به آسمون نمیگم

 احساس من غریبه س کی میدونه چی میگم

اصلا زمونه میخود کس نمونه باهام

اونقدر قدم میزنم که درد مگیره پاهام

من خونه غرورم کسی نمیشه حالیش

خراب شه سقف خونه روی سر اهالیش

مهدی احمدوند

نمیدانم چرا شاید خطا کردم ولی رفتی

وبعد رفتنت باران چه معصومانه بارید....

وبعد رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت؛

وبعد رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد؛

وگنجشکی که هرروز از کنارپنجره دانه بامهربانی برمیداشت،تمام 

بالهایش غرق در اندوه محبت شد

وبعد رفتن تو آسمان چشمهایش غرق وخیس باران شد...

کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در لحظه خواهم مرد....

وبعدرفتنت دریا چه بغضی کرد کسی فهمید که تونام مرا از یادخواهی

برد

آه....بردیوار سخت سینه ام گویی

       ناشناسی مشت میکوبدبازکن در.....اوست

من به خودآهسته میگویم بازهم رویا آن هم اینسان تیره ودرهم باید از

داروی تلخ خواب عاقبت برزخم بیداری نهم مرحم،

میفشارم پلکهای خسته را برهم....

لیک بردیوار سخت سینه ام باخشم ناشناسی مشت میکوبدبازکن

در...اوست؛

       دامن از آن سرزمین دور برچیده

          ناشکیبادشت هارادرنور دیده

            بازکن در...اوست

              آسمان هارابه دنبال تو گردیده

درره خود خسته وبی تاب یاسمن هارا به بوی عشق بوییده

بالهای خسته اش را درتلاشی گرم

هرنسیم رهگذر بامهر بوسیده بازکن در....اوست

اشک حسرت مینشیند برنگاه من رنگ ظلمت میدود در رنگ آه من؛من

لیک باخشم میگویم:

بازهم رویاآن هم اینسان تیره ودرهم؟.....؟!

باید از داروی تلخ خواب عاقبت برزخم بیداری نهم مرحم

میفشارم پلک های خسته رابرهم.....

                                                  فروغ فرخزاد

به انتهای بودنم رسیده ام اما اشک نمیریزم  

                          پنهان شده ام پشت لبخندی که

                                                                             درد میکند......